Terytorium parafii:
Luszowice, Lipiny, Pniaki, Smyków
Historia kościoła
Parafia Luszowice leży w powiecie dąbrowskim, na terenie Kotliny Sandomierskiej, należy zaś do dekanatu Tarnów - Północ. Do końca XIII wieku powiat dąbrowski pokrywały puszcze jodłowe i bukowe. Sama nazwa miejscowości pochodzi prawdopodobnie od pierwszego mieszkańca tych ziem, który miał mieć na imię Lusz! Rodzina Lusza się rozrastała i powstała osada – Luszowice, pierwotnie w tej części wsi, którą nazywamy dziś Stara Wieś.
W 1386 roku przeszły Luszowice z rąk królewskich do posiadłości Tarnowskich, herbu Leliwa, a od nich w I połowie XVI wieku drogą koligacji rodzinnych do Tarłów, herbu Topór. Do utworzenia klucza luszowickiego doszło w wyniku podziału rodzinnego z 1665 roku, kiedy to Zygmuntowi Tarle dostały się Luszowice z Lipinami. W kluczu luszowickim powstały nowe wsie: Jeziorki i Kąty. W I połowie XVIII wieku po Tarłach dobra te objęli skoligaceni z nimi Przebendowscy.
11 grudnia 1686 roku dzięki staraniom właściciela, Zygmunta Tarło, utworzono parafię w Luszowicach, która weszła w skład dekanatu tarnowskiego. Parafia w 1749 roku posiadała 988 mieszkańców. Oprócz katolików już wtedy w Luszowicach mieszkali Żydzi. Kolejni właściciele Luszowic zapisywali proboszczom i ziemię i dziesięcinę na utrzymanie parafii a przede wszystkim Kościoła.
Pierwszy Kościół w Luszowicach to kaplica murowana ufundowana przez Zygmunta Tarłe, której podziemia miały być grobowcem dziedzica. Według legendy Kościół miał zostać wzniesiony w innym miejscu, ale woły, które ciągły wozy z kamieniem na budowę zatrzymały się na górce i nie ruszyły już dalej mimo wysiłków woźniców. Uznano to za znak od Boga, że to tu ma powstać świątynia. Za posługi ks. Franciszka Kowalskiego 26 października 1687 kaplica została konsekrowana przez Biskupa Krakowskiego Jana Małachowskiego i jako Patrona obrano dla niej św. Józefa Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny. Szybko się okazało, że piękna i bogato uposażona kaplica jest za ciasna dla ludzi z trzech wsi Luszowic, Smykowa i Lipin, toteż dobudowano do tej kaplicy drewnianą część kościoła.
Budowę obecnego Kościoła rozpoczął jeszcze ks. Mucha w 1913. Jest to świątynia neobarokowa, z barkową kaplicą z cegły z użyciem kamienia, otynkowany, kryty blachą. Wzniesiony na planie krzyża z przylegającą od wschodu do prezbiterium kaplicą (dawniej grobową Tarłów ) zbudowaną na planie elipsy. Przy prezbiterium od strony południowej znajduje się zakrystia, od strony przy korpusie fasada dwuwiekowa. Wnętrze nakryte jest sklepieniami, rozczłonkowanymi pilastrami i gzymsem. W skrzyżowaniu ramion korpusu i kaplicy są kopuły. Na zewnątrz podziały pilastrowe, w kaplicy znajduj ą się okna koliste. Wieże są podzielone gzymsami na trzy nierównej wysokości kondygnacje nakryte hełmami kopulastymi ze ślepymi latarniami. Dachy siodłowe nad skrzyżowaniem korpusu i kaplicą kopuły z latarniami. Detal architektoniczny przede wszystkim neobarokowy. Zygmunt Tarło wyposażył kościół w naczynia liturgiczne i sprzęt oraz ufundował trzy dzwony, z których jeden zachował się do dziś i umieszczony jest w nowej dzwonnicy. Kościół ten konsekrował 3 września 1919 roku ks. biskup Leon Wałęga.
